La jetée de la mer ce soir c'est mon cœur qui peut se battre contre des barrières sentimentales et contre les vagues de l'océan et d'autres entités immenses et incommunicables et encore bien de rêves tordus dessinés sur la boue de la Zone oh que j'aimerais être encore un petit humain aux pieds de l'Expérience or je suis tellement occupé par l'asservissement de ces machines que je connais à peine et donc, troublé par les connexions, je trébuche entre les fils avant de tomber devant Kaizen et son besoin d'être.
EXITING THE NEST
And all you talk about ‘s capacities. Capacities. What are capacities but worms to your works and parasites to your freedom what good does it do to measure and scale proportionally Every surface of every semblance of sentiment You think you had? A ruined evening. Yet slivers of what was left beyond our capacities slip through; and I can’t be assed to think about what I would’ve done had I the capacity; instead I think about the forearms crossing, and the legs; the minuscule fingers pointing to itching points I had to dig into - make no mistake, this was not put forth in a capacity. Beds and meals and songs and hours of tenderness; this capacity of yours to perceive but what is in the purview of capacities, this is it. In an obtuse display of shallow power, Gathering your capacities You show but what was shown before: The incapacity of capacities to simply kiss lips goodnight.
THE HARMONIC STYLE OF 18TH CENTURY EUROPEAN MUSICIANS TO EXPLAIN OCTOBER VIODRAMMA
One five six, nine three seven I love you, where are you? Ruptured under docile skin, cells spew A first meal to get the taste of these days Unproportional, raw, tangled with lives Played and lost (we were looking for it) All but some pieces are good But the sour pieces are really not doing it for me 8/10 Stars in both our eyes when we cremate what dust is left in your sink from previous frictions We always end in an embrace
THE MUSE’S WISE WORDS
The Sea, she found herself a beach to sink into.
The Sea! She sank into a beach.
What can you sink into a beach?
A Sea. An Ocean.
You can swim a whole life into an Ocean.
You can surprise an Ocean.
The sailors of old; trailing, floating, telling stories on and off the
Sea;
Wait. What will you tell me?
That is my surprise.
SUSPENDEDNESS
In time, we’ll dive through souvenirs and sort out things and mellow out cavities, in
time.
In rhyme, we’ll swallow truths in sudden awakening next to an overdue alarm, in
towns we’ve barely known;
what is it to leave?
And did we ever, really?
As the wind withers down my back aches from the pounds I’ve wrongly lifted; truly
an awful technique. As I said though, in
time, we’ll climb down from the Trees of Convenience and unwillingly yet steadily go
to the convenience store to, you know, prepare for the week, try to not get run over
as I’m running things over and over in my head, while I cross the street opposite to the
hospital where the nurses go out and smoke to, you know, prepare for the weak, but
what is it to hang in the pavement when
you won’t really stay
what is it good for, I mean
how can you write this music
in perfect suspendedness
while the strings of your life are held in place by crackling feuilles mortes
Let’s run the post mortem of the ideas.
Let’s do it. Let’s chase after cars, like
fucking dogs. Absolutely brilliant.
Can I not kill myself over personal spilled beans?
Whether it was beans or vowels, can I leave now?
Can I at least wait on the pavement, for a bit?
With a heart neither up or down
the lighter’s out, paper’s between my index and my middle one
and the filter’s on the dry morning lips of the City.
Ο ΔΙΠΡΑΓΜΩΝ
Έργα αργά, βαριά-βαριά,
Και στο σκοτάδι ακούγεται η ανάσα να σπρώχνει
ύλη μέσα στην πυκνή ομίχλη
Το σκηνικό, να, τίθεται:
Οι τοίχοι, τα φωτάκια από χαρτόνι, οι φίλοι.
Όλα γύρω απ’ τη θέρμη των κορμιών.
«[…] και πάλι εκτέθηκε, σαν μωρό\
Μην κλαις, του είπα, κι υποσχέθηκε\
Μα τα μωρά τι υποσχέσεις να κρατάνε;»
Όχι, πάμε from the top, ξανά·
«Συγγνώμη πάλι… ;»
Όχι, πιο ψηλά, απ την αρχή:
«Αν ξέρω ένα πράγμα τότε ξέρω…» κτλ κτλ.
Κάποιες ώρες μετά βουίζει στ’ αυτιά το κείμενο και όλα είναι
νευρικά, σαν την τάση στη γραμμή που όλο χτίζει μέχρι να
πέσει σαν κύμα πελώριο στην πλάτη του παιδιού που προσπαθεί να βγει απ’ τη
θάλασσα, και πέφτει χάμω και χτυπά: «ελα, σήκω να φάμε
τηγανίτες»
Οι τελευταίες μέρες και οι νύχτες τρέχουν τόσο
Που δεν αναρωτιέμαι πλέον πόσο κυλάω μέσα στο χιόνι
Αλλά πόσο θα πρέπει να μείνω για να πήξω.
ΔΥΣΚΟΛΙΑ V
Η ώρα αλλάζει μερικές μέρες μετά,
εδώ. Στα ίδια παπλώματα φύλλα θα σκάσει η αντηλιά
— first thing in the morning — στα ίδια
χέρια θα σκάσει η μέρα κι αν θα την πιάσω
ούτε ‘γω δεν ξέρω (ας φροντίσω να ‘ναι αύριο τα χέρια μου (στεγνά) I guess?) αλλά
εν πάσει περιπτώσει· μέρα ή όχι,
έχω υποσχέσεις να κρατώ
και μίλια πριν να κοιμηθώ
IMMENSE TEMPORAL COMPLEXITY ή όπως είναι επισήμως γνωστό ITC
Επανείσοδος (βλ. Annex A) και ΜΠΟΥΜ! Ύστερ’ από συστήσεις
χείμαρρος οι νέες σταθερές: οι Πύργοι, η Ασφάλεια, οι Κριτικές.
Μ’ αυτή η ανάλυση θα μας πάει λίγο πιο κοντά στην αλήθεια απ’ ότι
νομίζαμε.
Κοίτα, κοίτα, κοίτα, ή μάλλον κοίτα να δεις, κάθε μέρα σαν ν’ ανοίγει δεκάδες ακόμα κάμαρες όπου θα τρέξουμε κι όπου θα κάνουμε πρόβες κι όπου θα παρεξηγηθούμε με τον ίδιο — προβλέψιμο πια — ρυθμό και περιοδικότητα, αχ! Κοίτα τες, ένα άγγιγμα μακριά απ’ το ν’ ανοίξουν σ’ όλες τους τις διαστάσεις, να τις περάσεις μέσα σου, να σιχαθείς, να τις ξεράσεις.
Πάντως για τώρα όλη η ροπή των λεωφορείων θα σπρώχνει προς το Κέντρο, όπου θα μπορούσα άνετα να ζω αν κοιμόμουν κι εγώ πάνω στις σχάρες του μετρό, μονίμως υπό πίεση, αιωρούμενος, σαν αστροναύτης μερικά εκατοστά μακριά απ’ τη Γη· κι όταν το μετρό κλείνει θα ‘πεφτα στα τέσσερα να φιλήσω το πεζοδρόμιο, σαν να μου ‘λειψε· κι έπειτα θ’ άπλωνα καφέ στον ποδηλατόδρομο, το δικό μου μικρό μπαλκόνι που μοιράζομαι με τον κόσμο του Τορόντο.
Θέλω να σου γράψω για τα παγκάκια και τα αυλάκια-αφαίρεση του Ζαγορίου όμως αυτή τη στιγμή είμαι έξω απ’ το Άνεξ μ’ έναν καφέ στο χέρι και αιμορραγ\x90\x90\x90\x90\x90\x90\x90\x90\x90\x90\x90\x90\x90\x90\x90
ALEXANDORS
Dans un dossier de mon ordi, Alexandors.
Et si je sors demain, sans manger le matin
et si je dors encore une heure sous les frissons des premiers soirs alors
tu m’en voudras ? Tes yeux — Alexandrie qui dort. Dis ça au prochain mort.
Dis « hélas ! encore une microguerre sauvera pas Hellas parce qu’on dort »-
mais bon, dans le bus du midi, entre les deux sièges prioritaires sur le chemin pour Triandria Alexandors.
Il est là comme partout, plié en deux ou allongé, avec la trace d’un baiser sur le cou et un vague petit sourire il
se repose ; et moi je me pose des questions, tous les jours je me réveille avec des tas
de points d’interrogation et des listes dans la tête, comme si la Police Secrète avait envahi mon encéphale et,
bim, sur l’heure de pointe, dans le métro Alexandors en occupant deux, trois sièges à la suite.
Sur les boulevards flottants, Alexandors.
Dans les grands bâtiments, Alexandors.
Et dans le piège de nos vies α λ ε ξ α ν δ ο ρ σ !
Η ΜΕΡΑ ΦΙΔΙ
ασφαλώς και αυτοχθόνως
η μέρα συστρέφεται σαν
το μεγάλο φίδι στο δάσος του μεσημεριού
τινάζοντας την υπερβολική υγρασία από
το κουραστικό κορμί της
στο φως μιας λάμπας γραφείου
και αργότερα στο φως ενός κρυμμένου μπαρ
και τέλος στο κίτρινο φως του δρόμου
σκεπάζω το δικό μου με την ιδέα σου
~/texts/ 