Τί θα μου πεις σήμερα;
Μίλα μου όχι για την απλοϊκότητα ενός χορευτή αλλά για την απλότητα στον κόσμο
Λες πως είσαι ένα φορείο άδειο αλλά τουλάχιστον όχι αφελές
Μου μιλάς για την αγάπη σου, τώρα
Λες πως τα μαλλιά της εκτείνονται τόσο ψηλά στο κύμα από χιλιάδες μαθητές που μας ακολουθεί το μεσημέρι
Κτήριο πολιορκητικό και όχι πολιορκούμενο
Δυναμικό ασταθές σε λογικά επίπεδα ανήκουστα
Τι θες να πεις;
Είσαι ένα στόμα γεμάτο τριαντάφυλλα και διάφορα άνθη που είδες κάπου, κάποτε.
Σε παρακαλώ, μην τα μασάς τόσο βάναυσα. Μην
Παραλληλίζεις κάθε γραμμή μ’ αυτόματο εξωστρεφή συλλογισμό.
Είν’ άλλη η συνήθεια κι όχι εγώ, όχι εδώ.
Είν’ άλλο το ρηχό νερό κι άλλες οι στάνταρ συλλαβές σε ηχοτοπία ασυνείδητα αναπαυτικά.
Τί μου είπες σήμερα;
“Η χαραυγή η μαύρη, πόσο μας εγκατέλειψε
Και χωρίς, θαρρείς, στάλα εμπιστοσύνης
Εδώ μας έχει αφημένους, ολόγυμνους”.
Είσαι οι κλειστές κάμαρες κι όχι οι ψηλές καμάρες.
Είσαι ο αέρας που αδυσώπητα χτυπά το καημένο το τζάμι, ανώφελα.
Κι αυτό εδώ, δεν είναι η αδιαπέραστη διαπεραστική καμπάνα.
Είναι ανάσα σαν εκείνου που πονά.
Είναι ακριβώς ένα υπεραστικό τηλεφώνημα.
Είναι τα μεταφορικά, γύρω στα 23 ευρώ και 30 λεπτά το Σεπτέμβρη, Οκτώβρη, Νοέμβρη σταθερά.
~/texts/ 